Τα πράγματα είναι σαφή:
Τα αφεντικά (και το κράτος των αφεντικών) με τα αφεντικά. Πιστοί στο δικό τους «διεθνισμό» που λέει ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».
Κι ο εργάτης με τον εργάτη. Με δύναμη την αλληλεγγύη, με πυξίδα την ενότητα της τάξης, με σκοπό μια πατρίδα σε έναν άλλο κόσμο, όπου λυδία λίθος της ανθρωπιάς και της προκοπής θα είναι ο σεβασμός στον εργάτη, ανεξάρτητα από χρώμα, από εθνικότητα, από θρησκεία.
Οσο για τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονικής απανθρωπιάς που εκδηλώθηκε προχτές στη Μανωλάδα, η υποκρισία ορισμένων είναι τόσο χυδαία, όσο και ο ευθύς ταξικός, εθνικιστικός, ρατσιστικός και φασιστικός τους λόγος. Η υποκρισία τους θυμίζει έναν επίσης εξίσου «αθώο» για τα «ανδραγαθήματα» της δικής του εποχής, που όταν τον ρωτούσαν τι είχε να πει για τις διώξεις των Εβραίων, απαντούσε:
«Τέτοια πράγματα δε γίνονται. Αν γίνονταν θα το γνώριζα»!
Ηταν ο Γκαίμπελς...
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
