Τα τάγματα εφόδου απειλούν (και νόμιμους) μετανάστες
Τρομοκρατούν μητέρες με παιδιά οι «άνδρες με τα μαύρα»
Η
Μ. είναι 40 χρόνων, άγαμη μητέρα ενός 10χρονου
πανέμορφου μικρού, αριστούχου μαθητή του Δημο
τικού. Πριν από 19 χρόνια πήγε στην Ελλάδα από τις
Φιλιππίνες. Από τότε εργάζεται κάθε μέρα, με ένα
ρεπό την εβδομάδα, χωρίς διακοπές, σε σπίτια ως βοηθός.
Τα χαρτιά της είναι τακτοποιημένα. Πληρώνει κανονικά
τους φόρους που της αναλογούν. Είναι ασφαλισμένη. Απέ
ναντι στην πολιτεία είναι καθ΄ όλα εντάξει. Η πολιτεία όμως
δεν είναι.
Η Μ. δεν έχει τα ίδια δικαιώματα που έχω εγώ. Διότι η
πολιτεία αφήνει το φάντασμα με τον αγκυλωτό σταυρό να
πλανάται στη γειτονιά μας. Να εκδίδει οδηγίες για το σε ποια
πεζοδρόμια θα περπατά και απαγορευτικά κυκλοφορίας με
τά τις 10 το βράδυ.
Aμπελόκηποι. Εκεί όπου πολλοί αλλοεθνείς συμβιώνουν,
χρόνια τώρα, αρμονικά μαζί μας. Γνωριζόμαστε από τα παιδι
κά μας χρόνια. Και τώρα τα παιδιά μας μεγαλώνουν μαζί.
Μαθαίνουν γράμματα στα ίδια σχολεία και φροντιστήρια,
το ίδιο ψιλικατζίδικο τσίχλες και παγωτά. Δεν έχουμε όμως τα ίδια δικαιώματα.
παίζουν στα ίδια πάρκα, πηγαίνουν στα ίδια πάρτι, ψωνίζουν
από το ίδιο βιβλιοπωλείο μολύβια και γομολάστιχες και από 
